De halve marathon van Amsterdam, een dubbel gevoel

Na de zomermaanden begint voor ons het trailseizoen weer. Lopen in de zon is best lekker maar de warmte is ons eigenlijk al snel te veel. In juli kijken we daarom al uit naar de herfst, weer lekker door de modder en de plassen stampen. En naar de winter, om heerlijk door de sneeuw te baggeren. Dit jaar hebben we volop plannen. Om wat langere afstanden te gaan lopen vooral. Vorige winter liepen we onze eerste trail van 15 km in Holtingerveld, dit jaar willen we graag naar de 25 km toe. We rekenen uit dat wanneer we in augustus weer echt gaan trainen, we begin oktober op de afstand van een halve marathon kunnen zitten. Ik bedenk dat we er dan net zo goed maar eentje kunnen gaan lopen.

Half oktober is de marathon van Amsterdam. En daar wilde ik heel graag, voor het eerst, die halve marathon lopen. Met veel moeite heb ik Hans overgehaald om ons in te schrijven. Want lopen over de weg, samen met nog 18 duizend man over hetzelfde parcours; daar wordt Hans niet vrolijk van.

Fanatiek heb ik een hardloopschema voor een halve marathon uitgedraaid. Vanaf begin augustus doen we elke week een tempoduurtraining, een intervaltraining en in het weekend een lekker lange duurloop. We trainen wat meer op de weg om onze knieën en enkels te laten wennen aan de harde ondergrond.

Zondag 16 oktober zijn we er klaar voor! ’s Ochtends voel ik al de wedstrijdspanning, kriebels in mijn buik maar ook heel erg veel zin om te lopen. De start van de halve marathon is pas om half twee ’s middags. Op de fiets gaan we naar de start. Het lijkt wel een zomerdag; met 23 graden wordt het warm om te lopen. 

Wat een enorme drukte! De marathon van Amsterdam is natuurlijk een enorme happening. Maar de startvakken zijn super groot, dus we hebben geen last van gedrang. Wel een enorme tegenstelling met een trailrun waar soms maar 500 lopers aan de start verschijnen. Daar sta je altijd gezellig te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Hier kijken de meeste lopers gespannen voor zich uit. Wel krijgen we opmerkingen over onze racevesten. We trekken ons er niks van aan; ons water en gelletjes blijken me later nog goed van pas te komen.

Langzaam starten op 6.30min/km, en dan kijken hoe het gaat, zo hadden we met elkaar besproken. En aanvankelijk lopen we heel relaxed. Toch breekt de warmte Hans op. Al vanaf 8km heeft hij een veel hogere hartslag dan normaal. En even later valt zijn tempo flink terug en moet ik inhouden om hem niet te lossen. Bij 13km stapt Hans wankelend en duizelig uit; warmtestuwing waarschijnlijk. Ik laat hem achter in de armen van twee vrouwelijke agenten. En dan moet ik alleen verder.

Op een wat lager tempo heb ik de wedstrijd uitgelopen. Het laatste stuk moest ik echt flink doorbijten. Op 18km vergis ik me in de resterende afstand en de onverwachte extra kilometer komt keihard aan. Nu mis ik Hans die altijd precies weet hoe ver het nog is en me in het laatste stuk altijd weet te motiveren om door te gaan. Als een mantra herhaal ik in mijn hoofd wat hij me daarnet nog nariep: ‘loop hem uit voor ons samen, je kan het!’. Op 1 km voor de finish hoor ik: ‘kom op Patries, je haalt het!’ Schoonzusje Pauline en haar man John staan langs het parcours, fantastisch! Ik krijg er een enorme boost van en weet nu dat ik het ga halen.

Het finishen in het Olympisch stadion was mooi. Huilend over de finish, met Hans al op de tribunes. ‘You dit it’ appt hij me trots. Even later zien we elkaar buiten het stadion en schiet ik weer vol tranen. Door de inspanning maar ook omdat met Hans alles OK blijkt. Hij lacht gelukkig weer en is echt supertrots op mijn prestatie.

Na de wedstrijd praten we wat na met elkaar. Vooral de grote verschillen met een trailrunwedstrijd vallen ons op. Zo veel mensen op het parcours. Niemand kletst met elkaar in de startvakken. En vooral: wat een enorme rotzooi! Grote bergen afval van bekers en sponzen op de weg, overal verpakkingen van gelletjes op de grond. Iedereen gooit alles gewoon maar weg! Onvoorstelbaar. Natuurlijk maakt de reinigingsdienst van Amsterdam alles weer netjes schoon, maar wat een verspilling is dit ook. En wat een schril contrast met de trailrun evenementen waar je vaak je eigen bekertjes meeneemt en alles, maar dan ook echt alles, zelf mee terugneemt van de tracks.

Maar ik ben trots op mezelf, zeker wel. Ik heb voor mijn vijftigste verjaardag een halve marathon gelopen! Maar tegelijkertijd besluiten we: voorlopig geen wegwedstrijden meer. Te groot en te druk. Wel hebben we superveel zin in het trailseizoen. Weer lekker samen draven door de natuur, en af en toe een trailrunwedstrijd. Gezellig!