Volle startvakken, het blijft wennen

Ik heb me toch laten overhalen. Om mee te doen aan een wegwedstrijd. Samen met nog 14.000(!) andere lopers. Patricia heeft me iets heel bijzonders beloofd en er tegelijkertijd een lang weekend samen omheen gepland. De Zandvoort Circuit Run.

De meeste trailrun events waar we aan mee doen hebben een limiet van een paar honderd lopers. Er hangt een gemoedelijke sfeer, bij de startlijn wordt gezellig gekletst, en iedereen gaat in kleine groepjes op eigen tempo van start. En dat past bij mij. Want een rij voor de kassa maakt me al zenuwachtig, de Efteling heb ik altijd vermeden, en ja, ik krijg nachtmerries van startvakken.

Maar deze mooie, zonnige zondag lopen we dus de Zandvoort Circuit Run. Een commercieel georganiseerde wedstrijd; 4 km over het circuit, vervolgens 4 km over het strand, en nog 4 km door het dorp.

Het was druk in het startvak, ja zeker, maar wel gezellig. De vrouwen kletsten over leuke hardlooprokjes en de mannen over hun verwachte eindtijden. Maar dat dringen voor zo’n zandloperstart, daar kan ik maar niet aan wennen. De tijd gaat toch pas lopen als je over de mat bent!?

Ook op het parcours was het druk, het grote peloton lopers viel niet echt uit elkaar. Volgens mij ook omdat de organisatie de startvakken niet naar verwachtte eindtijd had ingedeeld, zoals andere grote evenementen wel vaak doen.

Maar Patricia had gelijk; het was leuk. Starten vanuit de pitsstraat en hardlopen op het racecircuit. En over het strand lopen is altijd heerlijk. Hoewel, met duizenden tegelijk wel een beetje druk. En ook tijdens de run veel gezelligheid. Muziek langs de hele route en veel vrolijk publiek om ons aan te moedigen.

We finishen in een prima tijd, liepen in een heerlijk voorjaarszonnetje met de wind in de rug, en Patricia is helemaal blij. Ik kijk stiekem uit naar komend weekend. Dan lopen we de Ketelwaldtrail. Helemaal alleen.